|
به طور معمول مشعل ها همراه و متناسب با ديگ انتخاب مي شوند و به ميزان مصرف
سوخت بر حسب ليتر در ساعت و كيلو گرم در ساعت يا گالن در ساعت مشخص مي شوند.
با داشتن قدرت حرارتي ديگ و ارزش حرارتي سوخت مايع، مي توان نوع مشعل و ميزان
مصرف سوخت را انتخاب كرد. اما چون مقداري حرارت سوخت از راه دود كش و تلفات
ديگر هدر مي رود، در موقع محاسبه، راندمان مشعل را بايد در نظر داشت. چون
بيشتر گازوييل مصرف مي شود، مي توان مصرف مشعل را از تقسيم قدرت حرارتي ديگ
(QB) در حاصل ضرب ارزش حرارتي هر كيلو گازوييل ( حدود 10000 كيلو كالري ) در
راندمان مشعل كه بين 6/. تا 85/. است را به دست آورد. چون وزن مخصوص گازوييل
8/. است، بنابراين به ازاي هر ليتر حدود 8000 كيلو كالري حرارت توليد خواهد شد
كه اين مقدار BTU 32000 است.
اگر راندمان متوسط مشعل ها را 78/. انتخاب كنيم، به ازاي هر ليتر گازوييل معادل
BTU25000 حرارت توليد خواهد شد.
با پيدايش سوخت هاي مايع و مزایایی كه نسبت به سوخت هاي جامد دارند، روز به روز
در مشعل ها پيشرفت حاصل شده است و امروزه تقريبا در اكثر ديگ هاي حرارت مركزي و
صنايع، سوخت مايع مصرف مي شود و در نتجيه وجود مشعل ها ضروري است.
مشعل ها از لحاظ پودر كردن سوخت به سه نوع تقسيم مي شوند:
1- فشاري: سوخت با فشار يك تلمبه به داخل ديگ
پاشيده مي شود و هوا نيز به طور طبيعي از اطراف نازل سوخت پاش وارد مي شود.
2- با فشار بخار يا فشار هوا: سوخت به وسيله فشار
هوا يا بخار به داخل ديگ فرستاده مي شود.در اين مشعل جريان سوخت از منبع تا
پستانك به علت وزن مايع است و گاهي با فشار پمپ ضعيف انجام مي گيرد. که
در اين سيستم به علت فشار هوا و كمپرسور و يا فشار بخار، صداي نسبتا زيادي به
وجود مي آيد كه از عيوب مشعل مي باشد.
3- با فشار ضعيف هوا: بيشتر در ديگ هاي حرارت
مركزي به كار برده مي شود و كامل ترين نوع مشعل است و در دو نوع مشعل با فشار
كم و مشعل با فشار زياد ساخته مي شوند.
1-مشعل با فشار كم:
اين مشعل تشكيل شده است از يك الكتروموتور و يك وانتيلاتور و يك پمپ سوخت كه
معمولا روي يك محور قرار دارند و با حركت الكترو موتور به كار مي افتند. پمپ،
سوخت را از منبع مي گيرد و در داخل لوله مشعل كه در انتهاي آن نازل قرار گرفته
است، فشرده مي كند و چون نازل داراي سوراخ هاي ريزي است، سوخت به صورت پودر به
داخل كوره پاشيده مي شود. وانتيلاتور نيز اكسيژن لازم را به وسيله هواي محيط از
اطراف نازل داخل محفظه احتراق مي رساند. در اين حالت براي ايجاد شعله، احتياج
به يك جرقه است كه آن نيز از دو سر سيمي كه متصل به يك ترانسفور ماتور فشار قوي
در حدود 12000 ولتي است، ايجاد مي شود.
اين جرقه ممكن است دايمي باشد كه در ديگ هايي كه محيط گرم كافي ندارند مورد
احتياج است . در اين صورت ترانسفورماتور بايد داراي قدرت كار هميشگي باشد و يا
ممكن است جرقه به طور متناوب باشد. يعني در موقع شروع احتراق چند لحظه جرقه زده
شود و پس از گرم شدن كوره، جرقه قطع شود .در اين نوع مشعل ها وسايل ديگري مانند
مانومتر و صافي روغن و شير برقي - سولنوييد والو - نيز به كار برده مي شود. شير
برقي به خصوص وقتي كه منبع سوخت بالا تر از مشعل با شد، حتما لازم است، چون
ممكن است پمپ سوخت خوب آب بندي نباشد و هنگامي كه مشعل كار نمي كند، سوخت، قطره
قطره وارد كوره و تبخير شود كه در موقع روشن شدن مجدد توليد انفجار خواهد كرد.
ولي با وجود شير مربوطه چون به محض از كار افتادن موتور راه سوخت نيز بسته مي
شود. از ديگ محافظت كامل به عمل مي آيد.
پمپ هاي مشعل معمولا يك طبقه هستند و در بعضي موارد ممكن است دو طبقه باشند. در
حالتي كه منبع سوخت پايين تر از مشعل باشد، وجود پمپ دو طبقه ضروري است. در اين
مشعل ها مقدار هوا و مقدار سوخت به وسيله دريچه تنظيم هوا و شير تنظيم سوخت كه
به ترتيب اطراف وانتيلاتور (بادرسان) و روي پمپ قرار دارند، كنترل مي شود.
عمل راه افتادن و از كار افتادن مشعل به وسيله فرمان خود كاري مانند ترموستات
ديگ و كنترل دود كه گاهي به جاي آن سلول فتو الكتريك به كار مي رود، انجام مي
گيرد.
2- مشعل با سوخت مايع سنگين:
اين مشعل نيز مانند مشعل قبلي است، با اين تفاوت كه به جاي وانتيلاتور، يك
دمنده به كار رفته و پمپ آن نيز مناسب با درجه غلظت مايع سوخت انتخاب شده است.
در موقع راه اندازي اين مشعل قبلا شروع كار را به وسيله سيال گازي شكل يا سوخت
سبك ديگري انجام مي دهند كه در اين صورت يك دستگاه راه انداز به آن اضافه خواهد
شد.
به طور كلي هر نوع مشعل براي ظرفيت هاي مختلف ساخته شده است كه نسبت به ظرفيت
حرارتي ديگ و انواع آن، مي توان با تعويض نازل و تنظيم هوا از آن استفاده كرد.
مثلا يك مشعل با ظرفيت 1 تا 5 و 5 تا 10 ليتر ساخته شده است كه مي توان با
تغيير پستانك، مصرف آن را به حداكثر يا حداقل رساند.
مشعل گازي:
در اين نوع مشعل، گاز بوسيله شير خودكاري با فشار اوليه خود وارد ديگ مي شود و
با تركيب با هوايي كه همراه خود وارد كوره مي كند، مشتعل مي شود و در حدود 80%
حرارت خود را به ديگ مي دهد.
معمولا عمل ايجاد شعله به وسيله شمع خودكار انجام مي گيرد. در مورد اين مشعل ها
وسايل محافظتي پيش بيني مي شود، به خصوص اينكه گاز بدون اشتعال وارد ديگ نشود.
اين عمل به وسيله يك كويل ترمو الكتريك كه نزديك شعله شاهد (شمع) قرار دارد،
كنترل مي شود. به ترتيب كه با بودن شعله كويل گرم مي شود و جريان ترموالكتريك
از آن عبور مي كند و پس از اثر كردن روي شير خودكار، آن را باز نگه مي دارد.
اما به محض اينكه شعله خاموش شد، جريان ترموالكتريك از بين مي رود و شير بسته
مي شود و راه ورود گاز را به ديگ مي بندد كه براي راه اندازي مجدد، بايد شير
گاز را با دست باز كرد. اين نوع مشعل نيز براي ظرفيت هاي مختلف ساخته شده و در
دسترس است.
http://masoodvahidi.blogfa.com |
